ریزش ابرو

 ریزش ابرو

1- شرایط و مشکلات پوستی (Skin conditions)

برخی بیماری‌ها و مشکلات پوستی از جمله عوارض جلدی مانند خارش، التهاب، التهاب پوسته سری، قارچی شدن و زگیل می‌توانند به ریزش ابرو  منجر شوند. درماتیت تماسی (contact dermatitis)، درماتیت آتوپیک (atopic dermatitis) و درماتیت سبورئیک یا سبوره ای (Seborrhoeic dermatitis) سه نوع التهاب پوستی هستند که اغلب در پوست سر و صورت دیده شده و بیشتر اوقات مزمن و عودکننده است.

وقتی این التهابات روی ناحیه چشم تاثیر می‌گذارند می‌توانند باعث ریزش ابروهای شما شوند. هر سه این التهابات باعث خارش می شوند و در صورتی که دائماً خراشیده و مالش دهید، ممکن است موهای ابرو بریزند. التهاب ایجاد شده توسط درماتیت آتوپیک و درماتیت تماسی می تواند در رشد طبیعی موهای ابرو اختلال ایجاد کند.

بیماری کرم حلقوی، قارچ کچلی سر یا قارچ پوست سر (tinea capitis) یک عفونت قارچی مسری پوست که به‌راحتی از راه تماس با پوست آلوده می تواند گسترش یابد. در صورت آلوده شدن ابرو و ایجاد لکه های قرمز و حلقه مانند روی ابرو، باعث ریزش ابروهای شما شده و آنها را نازک کند.

2- اختلالات تیروئید (Thyroid disorders)

عدم تعادل هورمونی به خصوص هورمون‌های تیروئیدی با ریزش موی ابرو مرتبط هستند. اگر غده تیروئید شما هورمون تیروئید را خیلی کم (هیپوتیروئیدیسم یا کم کاری تیروئید) یا هورمون تیروئید را بیش از حد (هیپرتیروئیدیسم یا پرکاری تیروئید) ترشح کند، این امر می تواند بر روی چرخه رشد موها تأثیر می‌گذارد و در عملکرد طبیعی فولیکول های مو اختلال ایجاد کند، در نتیجه می تواند منجر به ریزش ابروها شود.

3- بارداری و زایمان (Pregnancy and childbirth)

تغییرات و نوسانات سطوح هورمونی که در دوران بارداری و زایمان رخ می‌دهد، می‌تواند منجر به ریزش ابرو در زنان شود. در برخی موارد، این تغییرات موقتی هستند و پس از زایمان به طور طبیعی به حالت قبلی بازمی‌گردند، اما در بعضی موارد ممکن است به طور دائمی باقی بمانند.

4- کمبود مواد مغذی (Nutrient deficiencies)

کمبود و عدم توازن مواد مغذی مهمی مانند بیوتین، اسیدهای چرب امگا ۳، آهن، روی، ویتامین‌های  E، D ویتامین B12، ویتامین B7 و ویتامین C می‌تواند ریزش مو در مردان و زنان را تسریع کند. این مواد مغذی برای سلامتی موها و رشد صحیح آنها بسیار ضروری هستند. پس آنچه می خورید می تواند بر سلامت موهای شما تأثیر بگذارد. اگر پروتئین، روی، بیوتین یا آهن کافی دریافت نکنید، موهای ابرو ممکن است ریزش کنند.

5- تلوژن افلوویم (Telogen Effluvium)

 این یک نوع اختلال مویی است که معمولاً پس از تجربه‌ی شوک، حادثه یا استرس شدید ناشی از جراحی، عفونت ها، بارداری یا تغییر شدید در روند زندگی رخ می‌دهد. در این حالت، موها از جمله ریشه‌های موها در ابروها از مرحلهٔ رشد فعال به مرحلهٔ استراحت رفته و سپس ریزش می‌کنند. این شکل از ریزش موی موقت معمولاً موهای روی سر را تحت تأثیر قرار می دهد، اما در موارد شدید می تواند باعث ریزش موی ابرو نیز شود.

6- بیماری های خود ایمنی (Autoimmune diseases)

بیماری‌های خودایمنی زمانی ایجاد می شود که سیستم ایمنی بدن قادر به تشخیص سلول‌های خود بدن از سلول‌های مهاجم و بیگانه نبوده، از ین رو می تواند به بافت‌ها و اندام های خود بدن حمله کند. برخی از بیماری های خود ایمنی می‌توانند باعث تخریب موها و کاهش تولید موهای جدید می‌شوند. موهای ابرو نیز از این بیماری ها در امان نیستند.

بیماری آلوپسی آره آتا (Alopecia Areata) یا طاسی منطقه‌ای، یک بیماری خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی به فولیکول های مو حمله کرده و تولید مو را کند یا متوقف می کند. نوع دیگری از آلوپسی، آلوپسی فیبروزان فرونتال (frontal fibrosing alopecia) می تواند باعث ناپدید شدن ابروها شود. سایر بیماری های خودایمنی که منجر به نازک شدن یا از دست دادن ابرو می شوند عبارتند از پسوریازیس (psoriasis) و انواع خاصی از لوپوس (lupus)

7- داروها (Medication)

عوارض مصرف برخی داروها می‌تواند به ریزش ابرو منجر شود. داروهایی که برای انجام شیمی درمانی مورد استفاده قرار می گیرند، گاهی اوقات باعث ریزش مو می شود؛ زیرا این داروها به فولیکول های مو آسیب می رسانند. این عوارض جانبی بالقوه می‌تواند بر روی ابروها نیز تأثیر بگذارد.

سایر داروهایی که می توانند باعث ریزش ابرو شوند عبارتند از آسیترتین (برای درمان بیماری‌های پوستی مانند پسوریازیس)، والپروئیک اسید (یک داروی برای درمان تشنج و اختلال دوقطبی)، داروهای ضد تیروئید، داروهای کاهش دهنده کلسترول، رقیق کننده های خون و...

8- ضربه یا آسیب فیزیکی (Trauma)

ضربه، جراحت یا صدمه به ناحیه ابرو ناشی از تصادف، تاتو و آسیب مکانیکی به پوست  می‌تواند باعث ریزش موهای ابرو شود. در بعضی موارد، ریشه‌های مو ممکن است آسیب ببینند و توانایی رشد صحیح را از دست دهند.  تماس طولانی مدت با تابش ماورای بنفش (UV)، اشعه X و سایر اشعه تشعشعی ممکن است به آسیب فولیکول‌های مویی و ریزش ابروها منجر شود.

9- کندن یا ابرو برداشتن بیش از حد با موچین (Over-tweezing or pulling)

افرادی که ابروهای خود را زیاد برمی دارند یا از روش‌های غیرمناسب برای اصلاح ابرو استفاده می‌کنند، ممکن است با ریزش ابرو مواجه شوند.  با گذشت زمان، موچین کردن ابروها می تواند به فولیکول های مو آسیب برساند و رشد مجدد مو را مختل کند.

کندن موهای ابرو نیز همین‌طور است، اگر فولیکول ها زخمی شوند، ممکن است موها دوباره رشد نکنند. تریکوتیلومانیا، یک نوع اختلال رفتاری است که در این اختلال، فرد به طور ناخودآگاه موهای خود را می‌کشد این امر می‌تواند باعث کاهش تراکم ابروها شود.