به طور عمده دو نوع پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) وجود دارد که شامل پی آر پی غنی از لکوسیت (LR-PRP) و PRP فقیر از لکوسیت (LP-PRP) است. در ادامه تفاوت‌های این دو پی ار پی را شرح می‌دهیم.

لکوسیت‌ها که به نام گلبول‌های سفید نیز شناخته می‌شوند، جزء کلیدی سیستم ایمنی هستند. LR-PRP حاوی غلظت بیشتری از این سلول‌ها همراه با پلاکت‌ها است. این نوع PRP اغلب در کاربردهای ارتوپدی مانند درمان آسیب‌های تاندون یا آرتریت استفاده می‌شود. اعتقاد بر این است که وجود لکوسیت‌ها دارای خواص ضد التهابی است که می‌تواند در بهبودی و کاهش درد در شرایط خاص مفید باشد.

از طرف دیگر، LP-PRP دارای غلظت کمتری از لکوسیت‌ها است و در درجه اول بر روی پلاکت‌ها متمرکز است. این نوع پی ار پی معمولا در عمل‌های زیبایی و همچنین در برخی موارد ارتوپدی استفاده می‌شود. تصور می‌شود کاهش تعداد لکوسیت‌ها التهاب بالقوه را به حداقل می‌رساند و LP-PRP را برای کاربردهایی مناسب می‌سازد که در آن‌ها پاسخ درمانی کنترل‌شده‌تری و هدفمندتری مورد نظر است، مانند جوان‌سازی صورت یا ترمیم مو.

انتخاب بین LR-PRP و LP-PRP بستگی به شرایط پزشکی خاص تحت درمان و اثرات درمانی مورد نظر دارد. هر دو نوع PRP از خواص بازسازی پلاکت‌ها استفاده می‌کنند، اما ممکن است برای کاربردهای مختلف بر اساس غلظت پلاکت‌ها و لکوسیت‌ها در آماده سازی طراحی شوند. محققان و متخصصان پزشکی به کشف فرمول‌های بهینه PRP برای سناریوهای مختلف پزشکی با هدف افزایش اثربخشی و گسترش کاربردهای آن ادامه می‌دهند.